Een overeenkomst is bedoeld om te gelden tussen twee partijen en kan -in beginsel- geen rechten of plichten voor derden laten ontstaan. Het is echter mogelijk, om in de overeenkomst een kettingbeding op te nemen waar dat wél mee mogelijk is.

Een kettingbeding is een bepaling die stelt: ‘Als partij X ooit dit goed verkoopt aan een ander, dan is hij verplicht om daarbij af te spreken dat……’.
Een kettingbeding komt vaak voor in overeenkomsten betreffende onroerend goed. Echter, het kettingbeding kan ook in andere overeenkomsten worden opgenomen.

Eigenschappen van een kettingbeding

Een kettingbeding bestaat in de kern uit twee eigenschappen:

De verplichting: bijvoorbeeld ‘Bij het gebruik van een vakantiewoning is het verplicht om mee te helpen in het onderhoud van de algemene groenvoorziening’

De ‘eerste schakel’ van het kettingbeding: in de eerste schakel wordt gesteld dat als de partij zijn goed verkoopt, hij moet bedingen dat ook de koper zich aan de bovenstaande verplichting houdt.

Daarnaast is het mogelijk (en vrijwel altijd wenselijk) om een boetebeding op te nemen bij het kettingbeding. Zonder boetebeding moet bij wanprestatie worden bewezen dat er schade is geleden en hoe hoog die schade was:

Boetebeding: worden de verplichtingen (waaronder het ‘kettingbeding’ zelf) uit het kettingbeding niet nagekomen, dan is een bepaalde (hoge) boete verschuldigd.

Een goed kettingbeding zal echter ook inhouden, dat als het goed verder wordt verkocht, het kettingbeding blijft gelden voor elke opvolgende eigenaar:

De ’tweede schakel’ van het kettingbeding: in deze tweede schakel wordt opgenomen dat de partij die zijn goed verkoopt, niet alleen de verplichting, maar óók de eerste en tweede schakel van het kettingbeding moet opnemen, net als het boetebeding.

Het opstellen van een kettingbeding kan in veel situaties complex zijn. Bij twijfel is het dan ook raadzaam om het beding te laten opstellen door een jurist.